Category Archives: Uncategorized

«Δουλεύεις απ’το σπίτι ε; Καλά είσαι εσύ!»

Τον τελευταίο χρόνο, όσες/όσοι εργαζόμαστε σε τηλεφωνικά κέντρα, έχουμε ακούσει πολλές φορές αυτή τη φράση. Τις περισσότερες φορές από άτομα τα οποία δεν έχουν σχέση με τον κλάδο και υποθέτουν ότι η μεταφορά της βάρδιας από το πολύβουο τηλεφωνικό στην ασφάλεια του σαλονιού μας αποτελεί αυτόματα βελτίωση. Και ενώ σίγουρα δεν μας έχει λείψει ο ασταμάτητος θόρυβος και η γκρίνια των υπευθύνων, έχουμε ξεκινήσει να αμφιβάλλουμε καιρό ότι η νέα αυτή κατάσταση αποτελεί μέτρο αναβάθμισης για την εργασία μας, το επίπεδο ζωής ή ακόμα και την ασφάλεια της υγείας μας.

Έχουν ήδη γίνει απόπειρες, από διαφορετικές κατευθύνσεις να συζητηθεί το ζήτημα. Το συγκεκριμένο κείμενο αποτελεί μια τέτοια προσπάθεια όχι μιας υψηλής ανάλυσης της κατάστασης, αλλά, σε πρώτο επίπεδο, μιας καταγραφής των σκέψεων και των προβληματισμών που προέκυψαν την χρονιά που μας πέρασε. Αν κάποια/ος πει ότι μια τέτοια αφήγηση άργησε θα έχει δίκιο. Ένας από τους λόγους που συνέβη αυτό είναι η δυσκολία στους τόπους και χρόνους συνάντησης των εργαζομένων στην παρούσα συνθήκη.

Και θα ξεκινήσουμε με αυτό.

Η μεταφορά του γραφείου στο σπίτι, μας στέρησε και μας στερεί την κυριότερη πηγή γνώσης, δύναμης και τσαμπουκά που διαθέτουμε: τις συναδέφλισσες και τους συναδέλφους μας. Το να γνωρίζεις δίπλα σε ποια δουλεύεις, να ξέρεις ότι έχετε τα ίδια προβλήματα, ότι θα είστε o ένας δίπλα στην άλλη αν συμβεί κάτι. Ότι θα βρίσετε μαζί τον υπεύθυνο που φωνάζει για τον στόχο στο διάλειμμα, ότι θα συνεννοηθείτε να αλλάξετε τις βάρδιες για να καλύψετε ο ένας τον άλλον.

Ότι αν κάποια/ος απειληθεί ή απολυθεί δεν θα σταθεί μόνος του. Η «απαραίτητη» τηλε-εργασία προσπαθεί με μανία να μας στερήσει την ευκαιρία σε οποιαδήποτε προσπάθεια οργάνωσης, αλληλεγγύης ακόμα και πληροφόρησης. Και με την ταχύτητα που έρχονται και φεύγουν άτομα στον κλάδο μας, μετά από ένα χρόνο, δεν γνωρίζουμε καν μερικές φορές τα άτομα με τα οποία δουλεύουμε στην ίδια βάρδια. Και όποιος πιστεύει ότι ένα chat υποκαθιστά την συναδελφική σχέση, μάλλον δεν την έχει βιώσει ποτέ του. Επίσης ας μη γελιόμαστε, η «ανειδίκευτη» και «αναλώσιμη» εργασία κρύβει πολλές γνώσεις και τεχνάσματα, τα οποία δεν μάθαμε από τα άχρηστα training sessions αλλά από συναδέλφους παλαιότερους στο πόστο. Κανείς δεν έμαθε να διαχειρίζεται άλυτα προβλήματα, τοξικούς πελάτες και απαιτητικούς supervisors από το zoom.

Τα chat, τα email και οι κλήσεις από την άλλη βολεύουν μια χαρά τους επιτηρητές μας. Ειδικά τώρα που, όπως προαναφέρθηκε, δεν θα το μάθει κανείς, η πίεση, οι απειλές «πως είναι δύσκολα με την πανδημία» και οι γκρίνιες πολλαπλασιάζονται. Η καραντίνα είναι περίοδος χαλάρωσης μόνο για τους μικροαστούς και την κίνηση στην Κηφισίας. Tα project και η παραγωγή τρέχουν κανονικότατα, και εμείς πιο γρήγορα από ποτέ, ακόμα και κλεισμένες/οι σε ένα δωμάτιο. Και οι πάντα παράλογες απαιτήσεις αυξάνονται και αυτές. Οι υπερωρίες και οι «έξτρα δουλειές» φαντάζουν εύκολες αφού εργάζεσαι στο χολ. Και αν κολλήσει το ίντερνετ ή πέσει το ρεύμα, αν έμεινε δουλειά στον υπολογιστή «θα αναπληρωθεί μετά». Και αν πάθει κάτι το pc θα το φτιάξεις στον ελεύθερο σου χρόνο.

Kαι σαν να μην έφταναν αυτές οι «έξτρα δουλειές», οι γυναίκες τηλεφωνήτριες που δικαιούνταν άδεια ειδικού σκοπού για την φροντίδα των παιδιών με τα σχολεία κλειστά, τώρα πρέπει να κάνουν δύο επαγγέλματα ταυτόχρονα. Καμία έκπληξη. Η μη αναγνώριση και αμοιβή της γυναικείας εργασίας είναι διαχρονικό συστατικό της πατριαρχικής σκατίλας που ζούμε γύρω μας. Το να φροντίζεις ενώ εξυπηρετείς πελάτες, παιδιά, νοικοκυριό και ηλικιωμένους είναι μάλλον εφικτό για τα αφεντικά μας. Κάτι τέτοια βέβαια περνάνε στα ψιλά μπροστά στον κίνδυνο να «καταρρεύσει η οικονομία» , όπως στα ψιλά πέρασε και η αύξηση της γυναικείας κακοποίησης στην διάρκεια της καραντίνας. Όχι για εμάς. Οφείλουμε να σταθούμε δίπλα στις συναδέλφισσες μας ακόμα και αν τα βιώματα μας απέχουν δυο κόσμους.

Μετά είναι το ζήτημα του χώρου μας. Σαν να μην έφτανε που πληρώναμε για παλάτια τα υπό κατάρρευση διαμερίσματα του κέντρου, ξαφνικά έπρεπε να εφεύρουμε έναν «διακριτικό, απομονωμένο χώρο» στον οποίον θα εργαζόμαστε. Και επειδή τα αφεντικά δεν μας έχουν καμία εμπιστοσύνη αποφάσισαν ότι έχουν το δικαίωμα να παρακολουθούν με κάμερα τον χώρο και να τον επισκέπτονται κατόπιν προειδοποίησης. Δεν πρόκειται για κάποια δυστοπική σειρά στο νέτφλιξ. Πρόκειται για τις συμβάσεις που ορισμένες/οι από εμάς βρήκαμε στα email μας και εκβιαστήκαμε να υπογράψουμε. Και που ακόμα και σήμερα, με το νομικό πλαίσιο της τηλε-εργασίας να αλλάζει συνεχώς, στα πλαίσια της έκτακτης ανάγκης, χρειάζονται τέσσερεις εργατολόγοι για να καταλάβουμε αν είναι ή όχι παράνομες.

Αλλά είναι πλέον χώρος μας; Σίγουρα πληρώνουμε ακόμα για αυτόν αφού τα «αφεντικούλια» μας μετακύλησαν σε μια μέρα το κόστος εργασίας στις πλάτες μας. Το ρεύμα ,το ίντερνετ, η θέρμανση, το νερό, το κόστος συντήρησης, η καθαριότητα είναι ΧΡΉΜΑΤΑ τα οποία ξόδευαν αυτοί και τώρα ξοδεύουμε εμείς. Η αποζημίωση για όλα αυτά εάν είσαι στον βασικό είναι κάτι κοντά στα τριάντα ευρώ, αν είσαι πάνω από τον βασικό δεν δίνεται, γιατί μάλλον στην Ελλάδα του 2021 αν παίρνεις οκτακόσια ευρώ είσαι κάτι σαν πλούσιος.

Και ακόμα: θέλουμε αλήθεια το σαλόνι ή το δωμάτιο, ο χώρος που ξεκουραζόμαστε τρώμε και αράζουμε να είναι ο ίδιος που κάθε μέρα μας βρίζουν ενώ καταπίνουμε τις κατάρες και τα νεύρα μας; Θέλουμε να τσιτώνουμε και να τρέχουμε να εξυπηρετήσουμε χιλιάδες κλήσεις στο δωμάτιο που φτιάξαμε για να χαλαρώνουμε; Όχι. Και η ψυχική μας ηρεμία και υγεία δεν είναι υποδεέστερη των άλλων αναγκών. Είναι ισάξια και οφείλουμε να την υπερασπιστούμε. Το ότι είμαστε άνθρωποι είναι κομμάτι της εξυπηρέτησης που πληρωνόμαστε να προσφέρουμε. Αλλιώς θα πλήρωναν ρομπότ.

Και όχι ιδιαίτερα καλά αν κρίνουμε από εμάς. Όσο απομονωμένες/οι και να είμαστε φτάνουν στα αυτιά μας νέα για περικοπές σε « μπόνους γλώσσας», αμοιβές « ασύμφορες με τα δεδομένα της εποχής» και την γενική διάθεση να πετάξουν στην πλάτη μας την δικιά τους δυσκολία να προσαρμοστούν στις αλλαγές. Χτυπώντας πάντα στον μισθό. Και αυξάνοντας τους δικούς μας λόγους να στεκόμαστε κοντά και οργανωμένες/οι.

Οι περισσότερες διαφωνίες που συναντάμε όταν κάνουμε τέτοιες κουβέντες έχουν να κάνουν με την θεωρία ότι η συγκεκριμένη συνθήκη αφορά το καλό της υγείας μας. Δεν θα κατηγορήσουμε κάποιον που ανησυχεί για την υγεία του άλλα είμαστε σίγουρες/ οι ποιοι την έχουν εντελώς χεσμένη. Αυτοί που χρόνια τώρα μας ζητάνε να δουλεύουμε αδιάθετες και άρρωστοι, που μας έχουν πιέσει μέσα στα χρόνια να έρθουμε «αύριο αν είμαστε καλύτερα» με δέκατα και πυρετό. Αυτοί που αποκρύπτουν εργατικά ατυχήματα σαράντα μέτρα από την πόρτα του τηλεφωνικού. Που απαλλάχθηκαν από την ευθύνη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στον χώρο εργασίας και πλέον μπορούν να μας πουν να δουλέψουμε και άρρωστοι αφού είμαστε σπίτι. Αυτοί που μας είπαν στην μάπα πέρυσι ότι ανησυχούν αν κολλήσουμε τίποτα μην μείνουν πίσω τα project.

Ναι άλλα όσοι μένουν μακρυά; Όσες τις βολεύει; Στο κάτω κάτω λουφάρουμε πιο εύκολα, τρώμε σπίτι φτηνότερα και δεν χαλάμε για εισιτήρια ή βενζίνη. Όταν αλλάζει το πλαίσιο και ο χώρος της παραγωγής βρίσκονται πάντα νέοι χώροι για σαμποτάζ, λούφα και τεχνάσματα να την παλεύουμε την ίδια στιγμή που άλλα παύουν να ισχύουν. Πλέον είναι σχεδόν ανέφικτο να πάρεις αναρρωτική ή να βρεις μια καλή δικαιολογία για να αργήσεις ενώ μπορείς να απασχολείσαι στο λάπτοπ όσο δουλεύεις η απλά να τραβήξεις το καλώδιο και να κερδίσεις μερικά λεπτά κάνοντας το να φανεί σαν ατύχημα.

Τα υπέρ που ανακαλύπτουμε δουλεύοντας σπίτι δεν είναι τα υπέρ της τηλε-εργασίας αλλά η δική μας προσαρμοστικότητα και εφευρετικότητα να ανταγωνιστούμε τα αφεντικά και να καταφέρουμε να την παλέψουμε.

Τα όποια συμπεράσματα δεν είναι σίγουρα ελπιδοφόρα. Τα αφεντικά, από το μεγαθήριο της teleperformance και το «κάστρο» της e value μέχρι την ανερχόμενη webhelp και το τσίρκο της Online sales προσπαθούν να προσαρμοστούν στην επιταχυνόμενη αλλαγή μεταθέτοντας την χασούρα σε εμάς. Ως εργαζόμενες/οι στα τηλεφωνικά δεν μας είναι καινούργιοι οι κανόνες τους είτε η παρτίδα παίζετε στο γραφείο τους είτε στο σπίτι. Αυτό που σίγουρα ξέρουμε και μας κρατάει είναι ότι είμαστε πάρα πολλοί για να μας αγνοήσουν και πάρα πολύ θυμωμένοι για να το βουλώσουμε. Και όταν αποφασίζουμε να οργανωθούμε και να διεκδικήσουμε μας φοβούνται. Σε αυτό το τελευταίο τουλάχιστον συμφωνούμε μαζί τους.

Κάτω τα ξερά σας απο τον εργαζόμενο διανομέα Γ.Β

Στις 30/5 ο εργαζόμενος διανομέας Γ.Β, εν ώρα εργασίας πηγαίνοντας με το μηχανάκι του παραγγελία σε πελάτη, δέχτηκε επίθεση από ομάδα μηχανών της ΔΙ.ΑΣ. Ο εργαζόμενος δεν ήταν άγνωστος στις αρχές καθώς στη πόλη της Κοζάνης είχε προηγηθεί δεδικάσμενο από αντιφασιστική πορεία για τον Παυλο Φυσσα όπου o εργαζόμενος είχε πρωτόδικα αθωωθεί. Τι σύμπτωση… οι δύο από τρείς μπάτσους που απείλησαν,τραμπούκισαν χρησιμοποιώντας σωματική βία και προσάπτωντας ψευδείς κατηγορίες στις 30/5 στον Γ.Β είχαν υπάρξει μάρτυρες κατηγορίας στο παλιότερο αυτό δικαστήριο. Δεν τους βγήκε τότε η καταδίκη του Γ.Β και στο σήμερα προσπαθούν με ψευδείς κατηγορίες να του φορτώσουν τον μισό ποινικό κώδικα αφαιρώντας και το δίπλωμα οδήγησης του με συνέπεια να χάνει για ένα διάστημα τη δυνατότητα του να μπορεί να εργαστεί.Οι τακτικές των μπάτσων δεν μας είναι άγνωστες, ούτε πέφτουμε από τα σύννεφα. Στους δρόμους της Αθήνας, στους δρόμους της Κοζάνης,στους δρόμους της Μιννεάπολις…οι μπάτσοι είναι εκεί για να επιβάλλουν τον νόμο των αφεντικών και του κράτους…Για εμάς δεν έχουν σταματήσει να είναι ταξικοί μας εχθροί και τα σκυλιά των αφεντικών.

  Κάτω τα ξερά σας από τον Γ.Β.

”Καμία μόνη/κανένας μόνος μέσα και έξω απο τους χώρους δουλειάς”

”Αυτοοργάνωση-Αντίσταση-Αλληλεγγύη”

Συνέλευση εργαζομένων και ανέργων τηλεφωνητ(ρι)ών ενάντια στα τηλεφωνικά κάτεργα Proledialers proledialers.espivblogs.net proledialers@espiv.net

Ένα χειροκρότημα από το μπαλκόνι σας για τους τηλεφωνητές/τριες

Ένα χειροκρότημα από το μπαλκόνι σας για τους τηλεφωνητές/τριες

Από την Τετάρτη 11 Μάρτη που εκδόθηκε η πράξη νομοθετικού περιεχομένου μέχρι τη Παρασκευή που ανακοινώθηκαν τα έκτακτα και προσωρινά μέτρα, έχει γίνει πασιφανές ότι έπειτα από το τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων μας κατά την περίοδο της κρίσης έρχονται να υποβαθμίσουν κι άλλο τις ζωές μας με αφορμή την επιδημία του κορονοϊού.

Τα καθεστωτικά μέσα σιγοντάρουν την κυβέρνηση επαναλαμβάνοντας πόσο γρήγορα και αποτελεσματικά μέτρα εφάρμοσε για την αποφυγή της περαιτέρω μετάδοσης του ιού σε σχέση με τη γείτονα χώρα την Ιταλία, αλλά αποσιωπούν ότι μιλάμε για ημίμετρα για να μην έρθει σε ρήξη με τις επιχειρήσεις και το ότι, προφανώς, δεν προστατεύουν τις θέσεις εργασίας, τους μισθούς και την υγεία των εργατριών/των.

Εμείς βέβαια σαν εργαζόμενοι/ες οργανωμένοι/ες στα σωματεία μας και στις εργατικές ομάδες μας, ξέρουμε ότι τις τελευταίες μέρες έχουν γίνει στους περισσότερους κλάδους απολύσεις στη ζούλα, μείωση ωρών και ωραρίων, καταναγκαστικές άδειες και φυσικά προτροπή σε τηλεεργασία με απεχθείς όρους για την εργαζόμενη/ο.

Ξέρουμε ότι στα τηλεφωνικά κέντρα τα μέτρα που πάρθηκαν πριν την Παρασκευή ήταν με ελάχιστο κόστος για το κράτος και τις εταιρείες. Στην Cosmote, για παράδειγμα, η απολύμανση έγινε εξαναγκάζοντας τους εργαζόμενους/ες σε άδεια ή πηγαίνοντας τους σε άλλα κτίρια φυσικά μη απολυμασμένα μαζί με άλλους εργάτες/τριες. Στη Fothnet, αν και υπήρξε επιβεβαιωμένο κρούσμα, οι εργάτες/τριες δεν στάλθηκαν στα σπίτια τους με ειδική άδεια αλλά είτε έκαναν απολύμανση με τις εργάτριες/ες μέσα στο κτίριο είτε τους μετέφεραν σε άλλα κτίρια που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαν κρούσμα, αλλά ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αποκτήσουν.

Στην δε Teleperformance, από τους πρωτοπόρους στην δυστοπία, πήραν ένα καθόλα άχρηστο μέτρο, τη θερμομέτρηση στην είσοδο από σεκιούριτι με μάσκες. Βέβαια όλοι/ες πλέον γνωρίζουμε ότι ο ιός είναι ασυμπτωματικός για πολλές μέρες αλλά παράλληλα μπορεί άνετα να μεταδοθεί. Στο κτίριο της Τeleperformance στο Μοσχάτου μάθαμε ότι στην τραπεζαρία έβγαλαν τις καρέκλες και άφησαν τα τραπέζια για να μην κάθονται, λέει, κοντά οι εργαζόμενες/οι, αναγκάζοντας τους απλά να τρώνε όρθιες/οι δίπλα-δίπλα. Ο κατάλογος της αυθαιρεσίας και της παράνοιας είναι μακρύς και μακραίνει κι άλλο όσο γράφεται αυτό το κείμενο.

Την Παρασκευή η μόνη ανακοίνωση που έφτασε στα αυτιά μας είναι ότι τα τηλεφωνικά κέντρα παραμένουν ανοιχτά με ειδικές οδηγίες (αλλά παντελώς ασαφής) για κατάλληλη απόσταση και μέτρα υγιεινής των εργαζομένων. H συνθήκη που αντιμετωπίζει ο κλάδος μας εν όψει της εξάπλωσης του κορονοϊού στο γενικό πληθυσμό είναι να εξακολουθεί να εργάζεται σε τμήματα συνωστισμένος με ομάδες από 100 έως 500 ατόμων, σε κτίρια 3000 και πάνω ατόμων και δίχως κανένα μέτρο προστασίας μας. Όσα αντισηπτικά χεριών και να βάλουν, προφανώς όταν μιλάμε για τόσους συνωστισμένους ανθρώπους ο κίνδυνος δεν μειώνεται ούτε στο ελάχιστο. Είναι πολλά τα λεφτά Άρη…΄΄ λένε τα αφεντικά των τηλεφωνικών κέντρων για να μας προστατεύσουν από τα αυτονόητα.

Παράλληλα στις περισσότερες εταιρείες ήδη με το πρώτο κρούσμα κορονοϊού στην Ελλάδα από τον τρόμο μην πέσουν έξω τα καράβια τους (τρόμο που με αηδία παρατηρούσαμε στα μάτια supervisor και μανατζεραίων να εντείνεται μέρα με τη μέρα), άρχισαν να μεθοδεύουν την τηλεεργασία, στέλνοντας λινκ στα προσωπικά μας μειλ για να δοκιμάσουν τον υπολογιστή και την ταχύτητα του ίντερνετ στο σπίτι μας, και φυσικά ξεκίνησε η καθημερινή πίεση να τρέξουμε το συγκεκριμένo λινκ.

Τη στιγμή που μιλάμε πολλοί συνάδελφοι απελπισμένοι από το γεγονός ότι τα τηλεφωνικά κέντρα δεν κλείνουν και υπό το φόβο να κολλήσουν αυτοί και οι οικογένειες τους, αρχίζουν να πιέζουν για τηλεεργασία, την οποία στην Teleperformance φαίνεται τελικά να μην ψήνονται να κάνουν παρά την πίεση των τελευταίων ημερών για να τρέξουμε το λινκ.

Σε άλλες εταιρείες ήδη έχει ξεκινήσει σε ένα βαθμό η τηλεεργασία αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις το κόστος εργασίας φαίνεται να το πληρώνουν οι εργαζόμενοι/ες καθώς δουλεύουν με το δικό τους υπολογιστή και με το δικό τους ίντερνετ και φυσικά ρεύμα, νερό, θέρμανση από την τσέπη μας.

Όσον αφορά την τηλεεργασία, ακόμα και αν αυτή τη στιγμή φαίνεται η μόνη λύση για τις εταιρείες αλλά και πολλούς/ές συναδέλφους/ισσες, βλέπουμε ότι μιλάμε για μετακύλιση του κόστους εργασίας μας σε εμάς. Αυτό που επιχειρούν είναι να τους βγει όσο πιο φτηνά γίνεται ο κορονοϊος μιας και η παραγωγή δε θα σταματήσει, ακόμα και υπό δυσμενείς συνθήκες. Είσαι μητέρα; Πρόσεχε το παιδί αλλά δούλευε και ταυτόχρονα. Έχεις να προσέξεις ευπαθές άτομο στην οικογένεια σου; Φυσικά, να το προσέξεις αλλά δούλευε κιόλας. Είσαι άρρωστος και σε καραντίνα; Δούλεψε λίγο από τον υπολογιστή και μίλα στο τηλέφωνο που ως γνωστό ενδυναμώνει το ανοσοποιητικό. Είσαι υγιής; Για να δούμε σε περίπτωση που μπούμε σε καραντίνα όλοι, άμα μας πετύχει η τηλεργασία με τον κορονοϊό μήπως το πάμε και σε πιο ελαστική εργασία από το σπίτι όταν τελειώσει και αυτή η περιπετειούλα.

Το ζήτημα της ιδιωτικότητας μας σαν εργάζόμενοι/ες είναι επίσης τεράστιο, μιας και όλα αυτά που εταιρείες όπως η Teleperformance θέλουν να καυχιούνται είναι συστήματα ασφαλείας, ασφαλή δίκτυα και τρίχες. Προφανώς αν δεχτεί κάποιος/α να δουλέψει από το σπίτι του/ης θα πρέπει να τρέξει κάποια add ons στον browser του ίντερνετ, κάποια προγράμματα και κανά VPN για να συνδεέται με την εταιρεία. Μιλάμε δηλαδή για εκχώρηση των προσωπικών μας δεδομένων στην διάθεση της κάθε εταιρείας, έστω ‘’μέχρι να περάσουν τα δύσκολα’’. Δηλαδή, από κει που φοβόμαστε να μιλήσουμε στα εταιρικά τους τσατ γιατί παρακολουθούνται, θα βάλουμε αυτούς τους ρουφιάνους στο σπίτι μας.

Εμείς σαν εργαζόμενοι και εργαζόμενες δεν θρέψαμε ποτέ καμιά αυταπάτη ότι το κράτος δεν θα προβεί ούτε στα αυτονόητα για την προστασία των εργαζομένων, Βέβαια η απύθμενη υποκρισία οργίζει και τον πιο ψύχραιμο. Εκεί που η δημόσια υγεία ήταν δημοσιονομικό βάρος, τώρα είναι αξιέπαινη και την χειροκροτάμε από τα μπαλκόνια. Εκεί που θα έπρεπε να μιλάνε για ευθύνη λόγω της χρόνιας υποχρηματοδότησης της υγείας, έρχεται πάλι στο προσκήνιο ο ανεύθυνος πολίτης που δεν συμμορφώνεται. Ξεφτίλα.

Απαιτούμε να κλείσουν τα τηλεφωνικά κέντρα τώρα ως έκτακτο μέτρο πρόληψης της διάδοσης του κορονοϊού με ειδική πρόσθετη άδεια για όλους/ες τους εργαζόμενους/ες.

Σε περίπτωση τηλεεργασίας απαιτούμε από την εταιρεία όλο τον εξοπλισμό, δεν δεχόμαστε τροποποίηση στη σύμβαση μας που θα έκανε μια τέτοια συνθήκη μόνιμη, επιμένουμε στο ωράριο μας και δεν δεχόμαστε καμία ελαστικότητα στην εργασίας μας. Για μητέρες και άτομα που προσέχουν άτομα που ανήκουν σε ευπαθής ομάδες απαιτούμε ειδική άδεια.

Αλληλεγγύη στις εργαζόμενες/ους σε όλους τους κλάδους.

Αλληλεγγύη στα ταξικά μας αδέρφια, στους έγκλειστους/ες μετανάστες/στριες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στους έγκλειστους/ες στις φυλακές που βιώνουν αυτές τις ακραίες στιγμές εντονότερα απ’ όλες/ους μας.

Συνέλευση εργαζομένων και ανέργων τηλεφωνητ(ρι)ών ενάντια στα τηλεφωνικά κάτεργα Proledialers

Aλληλεγγύη στην απεργία διαρκείας των εργαζομένων του ομίλου ΟΤΕ

Οι εργαζόμενοι/ες του ομίλου Οτε ξεκινήσανε απεργία διαρκείας από 21/12 διεκδικώντας υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας, αυξήσεις μισθών για όλους τους εργαζομένους/τις εργαζόμενες και την ανάκληση των απολύσεων συναδέλφων/ισσών τους.

Παράλληλα ο όμιλος ΟΤΕ απασχολεί μέσω υπενοικίασης εργαζόμενες/-ους με μισθούς πείνας ενώ βρίσκεται στη λίστα των πιο κερδοφόρων επιχειρήσεων.

Η εντατικοποίηση της εργασίας, το ελαστικό ωράριο, η συνεχόμενη παρακολούθηση, αξιολόγηση και άσκηση πίεσης πλαισιώνουν ένα σύγχρονο κάτεργο από όπου δε λείπουν φυσικά και τα εργατικά ατυχήματα τα οποία σύμφωνα ΜΟΝΟ με τα επίσημα στοιχεία του ομίλου ΟΤΕ, ήταν 113 για το έτος 2018.

Την Πέμπτη 5 Δεκέμβρη λιποθύμησε μπροστά σε ΚΑΦΑΟ συνάδελφός μας τεχνικός εν ώρα εργασίας, ο οποίος έμεινε αναίσθητος και μόνος του για αρκετή ώρα μέχρι να λάβει βοήθεια.

Ο νόμος προβλέπει να εργάζονται πάντα δύο άτομα μαζί στο τεχνικό πεδίο, αντίθετα ο όμιλος ”εφάρμοσε” για άλλη μια φορά το δικό του νόμο. Το νόμο του κέρδους και της εκμετάλλευσης!

Oι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες του ΟΤΕ διεκδικούνε υπογραφή τριετούς σύμβασης εργασίας, την παύση ανάθεσης έργων σε εργολαβικές (τα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα) και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας.

Εμείς, ως εργατική ομάδα βάσης στηρίζουμε τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες που εναντιώνονται στην εκμετάλλευσή τους από τα αφεντικά.

 

ΚΑΜΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗ ΜΟΝΗ ΤΗΣ/
ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ

ΑΝΑΚΛΗΣΗ ΑΠΟΛΥΣΕΩΝ

ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ/ΕΣ ΤΟΥΣ/ΤΙΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ/ΕΣ

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΘΕΣΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΣΑΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ/ΟΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΜΑΣ, ΣΠΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΦΟΒΟ, ΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ, ΤΗΝ ΕΞΑΤΟΜΙΚΕΥΣΗ

Συνέλευση εργαζομένων και ανέργων τηλεφωνητ(ρι)ών ενάντια στα τηλεφωνικά κάτεργα Proledialers

 

Teleperformance: Εργαζόμενοι ρομπότ στο σύγχρονο κάτεργο της επισφάλειας

Στα τηλεφωνικά κέντρα οι εργαζόμενοι δουλεύουν για να (εξ)υπηρετούν το κέρδος του εργοδότη – από τους τηλεφωνητές και τηλεφωνήτριες έως τις καθαρίστριες και τα άτομα που δουλεύουν στα κυλικεία.

Οι πολυεθνικές που αναλαμβάνουν τις υπεργολαβίες για χάρη άλλων μεγάλων εταιριών κάνουν συνεχείς μελέτες για να μην χάνουν ούτε ένα ευρώ από τα κέρδη τους. Οι εργαζόμενοι είναι μέρος αυτών των στατιστικών, αφού αντιμετωπίζονται πραγματικά σαν αριθμοί.
Όταν κανείς σκέφτεται τον όρο «τηλεφωνικό κέντρο» αυτόματα έρχεται στο μυαλό του η λέξη «προσωρινό». Αυτός ο συνειρμός αποδίδεται εξαιτίας των ευέλικτων μορφών εργασίας.
Η σύμβαση νομιμοποιεί την εκμετάλλευση των αφεντικών. Η μια σύμβαση ορισμένου χρόνου ακολουθεί την άλλη για χρόνια. Άλλα είναι και ένα χαρτί που παίζουν οι προϊστάμενοι ώστε να εκβιάσουν τους υφιστάμενους τους. Εξάλλου το να σηκώνεις τα τηλέφωνα και να εξυπηρετείς τους πελάτες δε φτάνει για να κρατήσεις τη δουλειά σου αλλά πρέπει να εξασφαλίσεις και ότι ο πελάτης ήταν ευχαριστημένος με όσα του είπες (τη στιγμή που η εταιρία του έχει στείλει κάποιο πρόστιμο για καθυστερημένη εξόφληση λογαριασμού, τον έχει χρεώσει για κάποια υπηρεσία ή που απλά δεν έχει όρεξη να καταλάβει αυτά που του λες). Αυτό επιβεβαιώνεται με μια σειρά από SMS  που λαμβάνει ο πελάτης αμέσως μετά την κλήση. Έτσι εάν δεν προσέξεις αυτά τα ποσοστά ικανοποίησης  μπορούν να θεωρηθούν λόγος απόλυσης, λόγω χαμηλής παραγωγικότητας ή στο τέλος της σύμβασης σου να φύγεις χωρίς κάποια δικαιολογία (προτιμούνται βέβαια όσοι έχουν το “θράσος” να μιλήσουν στα αφεντικά για αυτές τις συνθήκες ή όσοι αρνούνται να μετακινηθούν σε τμήμα άλλης εταιρίας για να διευκολύνουν το τμήμα από το να πληρώνει παραπανίσιους (?) εργάτες). Φυσικά με αυτόν τον τρόπο προάγεται ο ανταγωνισμός μεταξύ των εργαζομένων, αφού κάθε μέρα λαμβάνουμε ένα email με τις «βαθμολογίες» μας και με χαρούμενα μηνύματα ενθάρρυνσης προς εκείνους που πέτυχαν τα μεγαλύτερα νούμερα και επιπλήττονται εκείνοι με τα χαμηλότερα. Έτσι εξασφαλίζεται ένα εργατικό δυναμικό – πάντα αρκετό και πάντα πρεσαρισμένο ώστε να αποδίδει τα μέγιστα. Οι απειλές διατυπώνονται ξεκάθαρα, με προτάσεις όπως «πρόσεχε τα νούμερα σου γιατί σε ένα μήνα λήγει η σύμβαση σου» και η συνεχής κινητικότητα  των εργαζομένων υπενθυμίζει πως οποιοσδήποτε είναι αναλώσιμος.

Όσον αφορά τις συνθήκες, οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι δουλεύουμε σε ένα καλό τηλεφωνικό κέντρο και δε θα έπρεπε να είμαστε αχάριστοι από το γεγονός και μόνο ότι καταβάλλονται τα δεδουλευμένα μας και μάλιστα έγκαιρα.
Εξυπηρέτηση πελατών θα πει 365 μέρες το χρόνο εργάζεσαι. Δέχεσαι την επίβλεψη και τις εντολές οποιουδήποτε ανώτερου σου ανά πάσα ώρα και στιγμή. Είσαι αφοσιωμένος στη δουλειά σου και δεν μιλάς με το διπλανό σου ακόμα και όταν δεν έχεις κλήση στο ακουστικό, δε βγαίνεις χωρίς ερώτηση και χειρίζεσαι τα πάντα γρήγορα. Ο χρόνος στο τηλεφωνικό κέντρο δεν πρέπει να αφήνεται κενός. Δεν μπορείς να πάρεις ανάσα χωρίς να ρωτήσεις. Πρέπει όλοι οι εργαζόμενοι να σηκώνονται και να ρωτάνε πότε μπορούν να βγουν για να φάνε, να κάνουν τσιγάρο, ακόμα και να πάνε τουαλέτα, ώστε να μην μείνουν αναπάντητες οι κλήσεις των πελατών. Μάλιστα απαγορεύεται να αλλάξεις το στάτους σου στον υπολογιστή, που αποτρέπει να δέχεσαι κλήσεις. Επιτρέπεται μόνο το στάτους «Διάλειμμα». Δηλαδή πρέπει να χάσεις χρόνο από το διάλειμμα σου, για να ρωτήσεις για διάλειμμα! Οι team leaders γυρίζουν μες στην αίθουσα, ενώ τις ημέρες που υπάρχει μεγαλύτερος όγκος κλήσεων μας κάνουν παρατηρήσεις την ώρα που μιλάμε, αν η κλήση είναι πάνω από πέντε λεπτά: «Γιατί είσαι τόσην ώρα στο τηλέφωνο;» και «Τελείωνε! Κατέβασε τον χρόνο σου!». Πολλές φορές φωνάζουν τα ονόματα μας από την άλλη άκρη της αίθουσας, χτυπάνε παλαμάκια ή κοπανάνε τα χέρια τους στα γραφεία τους. Σε περίπτωση ερώτησης πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για την περιφρονητική απάντηση. Το σύστημα του υπολογιστή ως γνωστόν μετράει την καθυστέρηση ακόμα και λίγων δευτερολέπτων.
Όλα υπολογίζονται ακριβώς. Ρουφάνε και το λεπτό από τη ζωή του εργαζομένου. Όσο είσαι στη δουλειά τους ανήκεις. Το διάλειμμα είναι 45 λεπτά ακριβώς. Η δουλειά ξεκινάει στις 8 ακριβώς. Οι κλήσεις πρέπει να είναι 320 δευτερόλεπτα μάξιμουμ. Το ποσοστό επίλυσης προβλημάτων άνω του 85% και της ευχαρίστησης του πελάτη άνω του 95%. Παντού αριθμοί. Όλα αριθμοί. Και φυσικά και οι εργαζόμενοι.