157 μέρες απεργίας,157 μέρες αγώνα,157 μέρες όπου 33 άνθρωποι κυρίως γυναίκες-μητέρες βρεθήκαμε η μία δίπλα στην άλλη, ενωμένες και αποφασισμένες όσο ποτέ άλλοτε,και μέσα από την ιδιαίτερη θέση μας στη ταξική σύνθεση δώσαμε μια μάχη ενάντια στα σχέδια κράτους και αφεντικών που μας θέλουν υπόδουλες και εξαθλιωμένες.

1 χρόνο μετά και ακόμη δε μπορούμε να μιλήσουμε για νίκη ή για ήττα αυτού του αγώνα.

Για αυτό όμως που σίγουρα μπορούμε να μιλήσουμε είναι για την εμπειρία που αντλήσαμε αναγνωρίζοντας τη δύναμη του συλλογικού.
Για τό ότι δε σκύψαμε το κεφάλι περιμένοντας να έρθουν καλύτερες μέρες.
Για το ότι χαμένοι αγώνες είναι αυτοί που δε δόθηκαν ποτέ.

Και τέλος για την αλληλεγγύη που λάβαμε, από την κοινότητα του αγώνα των σωματείων και των εργατικών συνελεύσεων βάσης,των συνελευσεων γειτονιών και των επιτροπών κατοίκων των γύρω περιοχών,των επιχειρησιακών και κλαδικών σωματείων, των καταλήψεων και των αυτοδιαχειριζόμενων χώρων από όλους δηλαδή τους αγωνιζόμενους και συνοδοιπόρους σε αυτή μας τη διαδρομή.

Εκείνες τις 157 μέρες μπορεί οι κλήσεις μας να ήταν σε αναμονή αλλά όχι η επιθυμία μας να διεκδικήσουμε μια ζωή αξιοπρέπειας και ελευθερίας.

Έ. Κ.(πρώην απεργός-εργαζόμενη στη PhoneMarketing)